Neste vídeo, "The eyes of a child", a asociación francesa Noémi, propuxo a un grupo de pais/nais e fillos/as que imitaran os
xestos da xente que aparecía en televisión. Todo resultaba moi divertido
ata que aparece en pantalla unha nena con discapacidade. A continuación vou expoñer
o meu punto de vista sobre as reaccións de ámbolos dous grupos.
Dende
o meu punto de vista, as reaccións que teñen tanto as persoas adultas coma os
nenos e nenas son normais.
Estou
de acordo en que a reacción dos adultos e adultas ven dada polos prexuízos,
pensamentos e valores que nos vai inculcando a sociedade. A comunidade inculca
esas ideas e comportamentos co fin de levar unha convivencia “ordenada”, “respectuosa”
e “cordial”.
Os
nenos e nenas están libres desas influenzas sociais e ven ás persoas coma o que
son, persoas.
As
persoas adultas pensan que esas “faltas de respecto” débense á falta de
coñecementos ou educación que teñen as criaturas ata chegar a certa idade, sen
darse de conta de que esa falta de entendemento é a verdadeira sabedoría da que
dispoñen os seres humanos.
Creo
que é moi importante que as persoas, teñan a idade que teñan, non sintan que
están separados por ningunha clase de
características ou categorías. Tódalas persoas deben sentirse diferentes e
normais con respecto ao resto de persoas: “diferentes” porque non existen dúas
persoas iguais, e “normais” porque todos e todas temos os mesmos dereitos e
debemos poder acceder a tódalas oportunidades e ser tratados/as con respecto e
sen que as nosas diferenzas interfiran no noso trato coas demais persoas.
En
conclusión, creo que a actitude dos nenos e nenas é correcta, pero tamén creo
que tódalas persoas, a partir dunha certa idade, tomamos como correcto o
comportamento dos adultos/as do vídeo. Sería marabilloso que todos puideramos
comportarnos abertamente sen sentir cortes ou que estamos facendo algo indebido
cando non temos intención de prexudicar ou ofender a outras persoas, pero aínda
temos que percorrer un largo camiño para iso.
Nos, coma mestres e
mestras debemos apoiar e fomentar ese cambio de pensamento para que chegue o
día en que todos e todas sexamos “normais” a os ollos dos demais.
Uxía Insua
No hay comentarios:
Publicar un comentario